Savaşmadım hiç senin için, seni de savaştırmadım kendim için. Bıraktım sadece öyle, bıraktın sen de. Öptün sadece, öp diye yanaşmıştım ben de zaten, o kadar. Sonra zamana izin verdik, görevi olan her neyse onu yapsın diye. Başka hiçbir şey yapmadık, gerek kalmadı ki zaten. Sonra, bir baktım, huzur, mutluluk ve aşk nerede olduğumu kendiliğinden keşfetmiş; belki de zaman söylemiştir onlara nerede saklandığımızı.
Evet, tanıyorum seni ve hakkında keşfettiğim her şey, sana daha da hayran olmama neden oluyor. Her cümlende kendimden biraz daha fazla şey buluyorum. Korkuyorum bazen, sen de aynı hayranlıkla bana bakarken. "Ya" diyorum, "ya fark ederse normal bir insan olduğumu?" Sen bana her "Nesin sen?" diye sorduğunda korkuyorum, çok değişik değilim ki ben, Gökçe'yim işte, 24 yıldır kimse şaşırmadı ki beni gördüğüne bu kadar! Neden şaşırıyorsun ki sen? Şaşırmasana, ya yanlış bir şey yaparsam birden? Daha da kötüsü, ya normal bir şey yaptığımı fark edersen? Ya gidersen sonra? Ya giderse huzur, mutluluk? Bakmasana öyle, sen öyle bakınca şaşırıyorum ben. Biraz çirkin olsana? Ya sıkılırsan sonra kahramanlıktan?
No te amo como si fueras rosa de sal, topacioo flecha de claveles que propagan el fuego:te amo como se aman ciertas cosas oscuras,secretamente, entre la sombra y el alma.Te amo como la planta que no florece y llevadentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores,y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpoel apretado aroma que ascendió de la tierra.Te amo sin saber cómo, ni cuándo, ni de dónde,te amo directamente sin problemas ni orgullo:así te amo porque no sé amar de otra manera,sino así de este modo en que no soy ni eres,tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.
P. Neruda
Soneto XVII
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder