Veremiyorum. Derin burası. Ayaklarım yere değene kadar gidersem, tamamen suyun altında kalırım ben. Kalsam, geri çıkamam ki su yüzüne, zamanın beni kaldırma kuvveti olmadan. Boğulur muyum ki acaba zamanı beklerken?
Neden açıldım ki ben en bilinmeyenlere doğru.
Neden herkes kıyıda?
Az önce birisinin "Hadi yarışalım!" diye benimle birlikte yola çıktığına eminim üstelik. Ne ara döndü ki, saçları bile kurumuş!
Neden her şeyden en son benim haberim oluyor? Ben buraya gelmek bile istememiştim üstelik. Kumdan kalelerim vardı, sahilde yapıp yapıp yıktığım. Arada gidip yürüyordum işte kıyıda, yalnızca ayaklarım suyun içinde. Tek derdim ayağıma batan çakıl taşlarıydı işte, ama bir adım ötemdeydi kumlar, kaleler. İstesem birkaç hamlede kendimi kuma bile gömebilirdim o zaman. Ne gerek vardı ki buraya gelmeye?
Zaman, kaldır beni buradan. Vurayım kıyıya sonra. Söz, açılmam bi daha.
*
Uzun süredir ne kadar mutsuz olduğumu fark ettim bugün. Bugün fark ettim bunu, yavaş çalışıyor biraz kafam. Canım acıdı, o kadar.
