Ben bundan korkuyordum ki işte.
Bir şeye çok ihtiyaç duymaktan, çok ihtiyaç duyduğumu kendime itiraf etmekten.
O şey için, başkasına muhtaç olmaktan.
Bugün iki farklı soru vardı karşımda, iki farklı insandan gelen;
"Benden beklentin ne?" ve "Hayattan beklentin ne peki?"
Birine her ne kadar ruh sağlığımı korumak için cevap vermemiş olsam da, ikisinin de cevabı "huzur" aslında.
Huzur. İçinde soru işaretleri bulunmayan, binbir tilki dolaşmayan, "Acaba?" diye sormayan bir kafa.
Erken belki bazı şeyler için savaşmaktan yorulmuş olmak için, ama inan enerjim yok.
O kadar yolunda gitsin ki her şey, sıkılayım istiyorum.
Sana sırtımı yaslarken o kadar emin olayım ki, nefes alabileyim yeniden.
Denge istiyorum.
Sakinlik.
Ne kendimin, ne de başkasının karmaşık duygu ve hareketleriyle uğraşmamak.
Öyle.
Huzur.
* - "Çünkü kalmak istiyorum artık."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder